διαφέρει από τον κοινό αέρα, όχι μό­νο στην ξινή γεύση του αλά και επειδή είναι βαρύτερος. Είναι ακατάληλος για την αναπνοή ή καύση των σωμάτων. Αν το νερό αναμιχθεί με ανθρακικό οξύ αέρα, γίνεται θανατηφόρο για τα ψάρια. Τα φυτά καταστρέφονται, αν μεταφερθούν σε τόπο πλήρη με ανθρακικό οξύ αέρα. Ο ανθρακικός οξύς αήρ διατηρεί για πολύ καιρό άσηπτο το κρέας των ζώων και τα οπωρικά. Οι γιατροί τον χρησιμοποιούν για τη θεραπεία της λοιμικής, του καρκίνου, του σκορβούτου, των αποστημάτων του πνεύμονος και άλων παρόμοιων ασθενειών. Αυτό το είδος του αέρα αποτελεί ένα από τα δραστικότερα συστατικά μέρη των ξινών υδάτων, των οποίων η ξινή γεύση προέρχεται ακριβώς από τον αναμεμιγμένο με αυτά ανθρακικό οξύ αέρα. Έτσι κατασκευάζεται το Πυρμόντειον ύδωρ και άλα ξινά ύδατα ωφέλιμα στην υγεία. Ο ανθρακικός οξύς αήρ αποκτάται δια της τέχνης στο εργαστήριο, π.χ. από άσβεστον και ασπρόχωμα (ανθρακικό ασβέστιο), αν χυθεί πάνω τους ένα μίγμα ελαίου του χαλκάνθου και ύδατος (αραιό θειικό οξύ). Βρίσκεται όμως σε φυσική μορφή άφθονος και σε διάφορους τόπους — μεταλεία, κελάρια, υπόγεια και σπή­λαια, π.χ. σπήλαιο του Κυνός κοντά στη Νεάπολη. (σημ.: αέρας βεβαρυμένος με διοξείδιο του άνθρακος.)