ονομάζεται η εντελέχεια του δυνάμει όντος ή αλιώς η του δυνάμει όντος ενέργεια, η οποία είναι δυνάμει, δηλαδή υπάρχει ως δυ­νατότητα. Η κίνηση λαμβάνεται ως παθητική ενέργεια του δυνάμει. Θεωρούμενη η κίνηση ως ενέργεια του δυνάμει, ως δυνατότητα που γίνεται πραγματικότητα, λαμβάνεται ως πάθος. Και αυτό, γιατί κάθε τι που κινείται, εφ’ όσον κινείται, πά­σχει και δεν ενεργεί το ίδιο. Αυτό που δεν πάσχει, δεν κινείται. Κινούμενο, μεταβαί­νει από τη δυνατότητα στην πραγματικότητα, από δυνατό γίνεται πραγματικό. Το δυνάμει, καθ’ ο δυνάμει επί το ενεργεία διαβιβάζεται. Το δε ενεργεία, καθ’ ο ενεργεία, μένει ακίνητον. Και επομένως με την την κίνηση το ον πραγματώνεται. Η κίνηση θα μπορούσε να θεωρηθεί εντελέχεια του κινητού, όπου το κινητό είναι ενέργεια παθητική αυτού που δύναται και έχει εκ φύσεως γεννηθεί να κινείται και να με-ταβάλεται από το ένα στο άλο, εφ’ όσον το ον υπάρχει ως δυνατότητα και μέσω της μορφής γίνεται πραγματικότητα. Η κίνηση θεωρείται μέσω 4 κατηγοριών: ως προς την ουσία είναι γένεσις και φθορά, ως προς το ποσόν είναι αύξησις και μείω-σις, ως προς το ποιόν είναι αλοίωσις, ως προς την κατηγορία του που είναι η κατά τόπο μεταβολή, που ονομάζεται φορά.