η επιστήμη που μελετά τις ιδιότητες των φυσικών σωμάτων, τα φαινόμενα που συμβαίνουν σε αυτά και τα αποτελέσματά τους. Διαιρείται: 1) στη συμβολική, βάση της οποίας είναι τα σύμ­βολα, όπως αυτά των Αιγυπτίων, των Πυθαγορείων και των Πλατωνικών, που εκθέτουν τις ιδιότητες των σωμάτων με αριθμητικούς, γεωμετρικούς και ιερογλυ­φικούς χαρακτήρες, 2) την περιπατητική ή αριστοτελική, που ερμηνεύει τη φύση των όντων με την ύλη, το είδος, τη στέρηση, τις κρυμμένες ποιότητες, τις συμπά­θειες και αντιπάθειες, 3) την πειραματική, που ανακαλύπτει τους λόγους και τη φύση των πραγμάτων με πειραματικές διαδικασίες χυμικής (χημείας), υδροστατι­κής, πνευματικής, οπτικής, 4) τη μηχανική και σωματική, η οποία προσπαθεί να προσδιορίσει τις αιτίες των φαινομένων της φύσης, με αρχές την ύλη, την κίνηση, την κατασκευή των σωμάτων ως προς το σχήμα και τα μέρη τους, σύμφωνα με αποδεδειγμένους νόμους της φύσης και του φυσικού μηχανισμού. Αντικείμενο της φυσικής είναι το σώμα, το διάστημα ή κενό και η κίνηση. Η φυσική απαλάσσει το μελετητή της φύσης από το εκπληκτικό και μάταιο θάμβος που χαρακτηρίζει τον απλό άνθρωπο. Ο ασχολούμενος με αυτή βρίσκει τη σύνδεση νέων και παλαιών φαινομένων, προσδιορίζοντας τα αίτια των φυσικών αποτελεσμάτων, απορρίπτει δεισιδαιμονίες δεχόμενος ως αληθή όσα υπόκεινται σε ακριβή εξέταση και δεν αντι­βαίνουν στον υγιή λόγο. Με αυτή διακρίνουμε τα θαύματα, στα οποία αρέσκεται ο Δημιουργός της φύσης, τους νόμους της φύσης και την προς άληλα των σωμάτων ενέργεια, ενώ θεωρούμε εξωτερική την αιτία των αλαγών που συμβαίνουν στα σώματα, η οποία δεν είναι άλη από το Θεό, Δημιουργό των πάντων, που γρηγορεί για τη συντήρηση των δημιουργημάτων του.