ο κόσμος που κατά τους θεολόγους της Εκκλησίας διαιρείται : α) Σε νοερό κόσμο, ο οποίος βρίσκεται υπεράνω των ουρανών, όπου πιστεύουμε και ομολογούμε ότι βρίσκεται η έδρα της μακαρίας Τριάδος, του ενός τρισυποστάτου Θεού, του ποιητού και δημιουργού του κόσμου, που περικυκλούται από τις άυλες αυτού δυνάμεις και ο οποίος βρίσκεται πάνω από τον Κρυστάλινο ουρανό. Αυτό το νοερό κόσμο οι θεολόγοι αποκαλούν με το κοινό όνομα εμπύρινο ουρανό. β) Σε αισθητό κόσμο, τον κόσμο που πέφτει στις αισθήσεις μας και ο οποίος σχηματίσθη­κε από το Θεό στρογυλός, σαν μια σφαίρα, πράγμα που φανερώνει το δημιουργό του, γιατί όπως ο Θεός δεν έχει αρχή και τέλος, έτσι και ο κόσμος είναι σφαιρικός, χωρίς —κατά το σχήμα— αρχή και τέλος, αν και κατά την ουσία έχει και αρχή και τέλος. Στη μέση αυτού του αισθητού κόσμου, κατά τις κοινότερες δοξασίες, βρί­σκεται η σφαίρα που συνίσταται εκ γης και ύδατος,η οποία έχει λόγον κέντρου προς το στερέωμα. Η γη δεν κινείται παρά μόνο με τα φοβερά νεύματα του Ποιητού της, αν και ο Νικόλαος Κοπέρνικος, ακολουθώντας το Φιλόλαο τον Πυθαγορικό και τον Αρίσταρχο το Σάμιο και άλους αρχαίους θέλει τη γη να βρίσκεται εν κινήσει και τον ήλιο ακίνητο στο κέντρο του παντός.