κατά τον Αριστοτέλη (Περί Ψυχής) φως είναι ενέργεια του δι­αφανούς ή αυτό που αντισταθμίζει το σκοτάδι ή το μέσο της οπτικής δυνάμεως. Κατά τον Πρόκλο, το φως είναι είδος ουσιώδες του πυρός. Κατά το Ιουλιανό τον Ακαδημικό το φως είναι ενέργεια καθαρή, η οποία έχει διαχυθεί στα πάντα από την ενέργεια του θείου νου. Κατά τον ορισμό του Πλωτίνου το φως είναι ενέργεια του φωτίζοντος, η οποία εξέρχεται σε άλα σώματα. Κατά τον Ιάμβλιχο το φως είναι δύ­ναμη που περιβάλει τα πάντα και είναι σύμφωνη με την αρχή των σωμάτων. Κατά τον Αλέξανδρο τον Αφροδισιέα φως είναι ποιότητα πραγματική και φυσική. Κατά τον Σιμπλίκιο φως και ακτίνες είναι σώμα άνευ ύλης, το οποίο μπορεί να εκχέεται δια των υλικών σωμάτων. Κατά το Γρηγόριο το Θεολόγο φως είναι είδος ουσιώδες (ου­σιώδης μορφή) του πυρός. Κατά το Δαμασκηνό φως είναι καλωπισμός και κόσμος (στολίδι) πάσης της ορατής κτίσεως. Το σκότος δεν είναι ουσία, αλά συμβεβηκός (ιδιότητα), του φωτός στέρηση. Φωστήρας ονομάζεται όχι το φως αλά το δοχείο του φωτός. Κατά το Γεράσιμο (Βλάχο) φως είναι πρώτιστο όλων όσων βλέπουμε και ήδιστο — πάρα πολύ ευχάριστο. Φως σωματικό είναι το φαινόμενο (αυτό που είναι αισθητό). Φως πνευματικό οι άγελοι. Λάμψη του φωτός είναι ακτίνα που κατεβαίνει λαμπαδοφανώς και προσκρούει στη γη. Αυγή λαμπρότης είναι το απο­τέλεσμα του φωτός. Απαύγασμα είναι η του φωτός έκλαμψη. Λάμψη ονομάζεται η εκ του φωτός προερχόμενη αυγή. Φέγος είναι το λαμπύρισμα του φωτός. Σκότος, είναι η διάλυση της λάμψεως. Σκιά είναι η στέρηση της ενέργειας του φωτός.