οι βασικές γνώσεις που πρέπει να δια­θέτει ο μελετητής της αστρονομίας. Τέτοιες θεωρούνται: Α) Η αναζήτηση των κι­νήσεων του ηλίου, βάσει της οποίας πρέπει αναφέρονται και όλες οι άλες κινήσεις. Β) Οι θέσεις των απλανών αστέρων, οι οποίοι χρησιμεύουν να γνωρίζουμε ακριβώς τις θέσεις όλων των άστρων. Γ) Η μέτρηση του χρόνου, οι ανισότητές του και η εξίσωσή του, η οποία αποτελεί προοίμιο κάθε αστρονομικού υπολογισμού. Δ) Ο τρόπος με τον οποίο βρίσκεται η ώρα της διαβάσεως στον μεσημβρινό, η ανατολή και η δύση ενός άστρου. Ε) Στα παραπάνω πρέπει να προστεθούν τα ζητήματα της σφαιρικής αστρονομίας, δηλαδή εκείνης η οποία δεν πραγματεύεται τα άστρα παρά αναφορικώς προς τους κύκλους της Σφαίρας. Δεν μπορεί να αναγνώσει κα­νείς το μέρος αυτό, εκτός αν γνωρίζει τους κανόνες της σφαιρικής τριγωνομετρί­ας ή αν ξέρει να τους χρησιμοποιεί, που σημαίνει να κάνει μία μέθοδο των τριών δια μέσου των ημιχορδών (ημιτόνων, συνημιτόνων) και των λογαρίθμων. Μπορεί όμως κάποιος να έχει μια ιδέα αρκετά πλήρη της αστρονομίας, χωρίς να εκτελεί τους λογαριασμούς της και μπορεί να τους εκτελεί χωρίς να γνωρίζει τις αποδείξεις της σφαιρικής τριγωνομετρίας. Αυτές μπορεί κανείς να τις βρει στις Πραγματείες των Παρσιέ, Μοδουή, Οζανάμ, Ριβάρ, Κάλη, Βεζού και στην Αστρονομία του Λαλάνδ. Και μετά μια πρώτη ανάγνωση των αρχών αυτής της επιστήμης μπορεί κάποιος να γυμνασθεί πάνω στη σφαιρική τριγωνομετρία, για να αναγνώσει και εκ δευτέρου την αστρονομία με περισσότερο αποτέλεσμα, μάλιστα αν έχει ως σκοπό του να σπουδάσει σε βάθος την επιστήμη αυτή και να κάμει επιπλέον εξάσκηση.