κατά τους Επικουρείους είναι έκτασις απέραντος, ακίνητος, αδιαίρετος, μη στερεά και εντελώς ακατάληπτη από τις αισθήσεις. Κατά του κενού καταφέρθηκαν μεταξύ των νεωτέρων οι περί Καρτέσιον και Λεϊβνίτιον. Αυτό όμως το αποδέχτηκαν οι Γασσένδος, Μόρος, Νεύτων, Κλάρκιος, Γραβεζάνδιος, Μου-σχεμβροέκιος, κ.α.