ΙΑΚΩΒΟΣ ΠΥΛΑΡΙΝΟΣ
Ο Ιάκωβος Πυλαρινός (1659-1718) γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς και πήρε άριστη σχολική εκπαίδευση στη Βενετία. Σ’ αυτή περιλαμβάνονταν και ξένες γλώσσες, τόσο σύγχρονες ευρωπαϊκές και η τούρκικη, όσο και η αρχαία ελληνική και η λατινική. Στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας σπούδασε νομικά και για κάποια περίοδο εργάστηκε ως δικηγόρος στην Κεφαλονιά. Αλλά δεν εύρισκε σ’ αυτά ικανοποίηση. Έτσι πήγε και πάλι στη Πάδοβα όπου σπούδασε ιατρική. Ως γιατρός είχε εξαιρετική και διεθνή σταδιοδρομία, καθώς υπηρέτησε ως προσωπικός γιατρός των ηγεμόνων Σερβίας και Μολδαβίας και ως αρχίατρος του στόλου του Μοροζίνι. Επίσης διετέλεσε γιατρός του αυτοκράτορα Πέτρου της Ρωσίας, που η ιστορία τον ονόμασε Μεγάλο Πέτρο. Γνώρισε την εφαρμογή της μεθόδου του ευλογιασμού από την Κωνσταντινούπολη ήδη από το 1701. Τη δημοσίευσε όμως αρκετά αργότερα και αφού, δύο χρόνια πριν, ο Τιμόνης είχε κάνει δική του ανακοίνωση.
Ο Πυλαρινός δημοσίευσε το βιβλίο του για τον ευλογιασμό στη Βενετία το 1715, στη λατινική γλώσσα. Οι εθνικές γλώσσες ήταν ακόμα αδιαμόρφωτες για επιστημονικά κείμενα, ενώ η λατινική ήταν κατά κάποιον τρόπο διεθνής γλώσσα, κατανοητή στους γιατρούς σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο. Το κείμενο του Πυλαρινού είχε τον τίτλο «Nova et tuta variolas excitendi per transplatationem methodus nuper inventa, in usum tracta, qua rite per acta immunia in posterum praesenvantur ab hujus modi contagio corpora, Veneziis 1715» ή όπως τον αποδίδει ο Χαροκόπος «Νέα και ασφαλής μέθοδος του ερεθίζειν την ευλογίαν δι’ εμβολιασμού, άρτι εφευρεθείσα και εις χρήσιν τεθείσα, κατά συνήθειαν εκτελουμένη, δια της οποίας τα σώματα αποκτούν ανοσίαν από της μολύνσεως αυτής εις τον μετέπειτα χρόνον, Ενετία 1715». Δύο χρόνια αργότερα εξέδωσε βιβλίο στα ιταλικά με τον τίτλο «Η ιατρική αμυνόμενη» («Medicina Diffesa») ως απάντηση σε έργο του ιατρομαθηματικού που χαρακτήριζε τους γιατρούς της εποχής ως αγύρτες.
Ο Διονύσιος Π. Τουλιάτος, αναφερόμενος στον συμπατριώτη του Πυλαρινό, αναφέρει το επιτύμβιο επίγραμμα που ήταν γραμμένο σε ελληνική γλώσσα στον τάφο του στην Πάδοβα. «Μνημείον Ιακώβου Πυλαρινού, ευγενούς Κεφαλλήνος, ιατροδιδασκάλου, ανδρός περιωνύμου προς τους Δακούς (Ρουμάνους), Ρώσους, Θράκας, εν Ασία τε και Αιγύπτω, δια τε την Τέχνην (την ιατρική), φρόνησιν, χρηστότητα και την εν τοις δημοσίοις οικονομίαν». Συνεχίζοντας ο Τουλιάτος την αναφορά του στον Πυλαρινό, τον χαρακτηρίζει ως εξής: «Αφιλοχρήματος και ανώτερος φιλοδοξιών, ηρέσκετο εις τον πλάνητα βίον των περιηγήσεων, υπείκων εις το μικρόβιον αυτό που λίγο πολύ υπάρχει και μέχρι σήμερον έτι εις κάθε Καφαλλήνα».
Αλλά και Τιμόνης τιμήθηκε με υψηλές θέσεις. Οι πιο σημαντικές αναγνωρίσεις είναι η εκλογή του σε θέση καθηγητή στο ιατρικό και φημισμένο πανεπιστήμιο της Πάδοβας και η διαφύλαξη των χειρογράφων της ανακοίνωσής του στη συλλογή «Classified Papers» της Βασιλικής Εταιρείας της Ιατρικής στο Λονδίνο.
Τόσο ο Τιμόνης, όσο και ο Πυλαρινός έκαναν όσο ζούσαν προσπάθειες για την ευρύτερη εφαρμογή της μεθόδου, περιοδεύοντας και δίνοντας σχετικές διαλέξεις σε διάφορα μέρη της Ευρώπης. Όμως, παρά τις προσπάθειες και των δύο, το ιατρικό σώμα και το κοινωνικό σύνολο δεν ήταν έτοιμα να δεχθούν τον σωτήριο εμβολιασμό. Το 1796 ο Άγγλος χειρουργός Τζένερ (Edward Jenner, 1749-1823) πραγματοποίησε τον πρώτο εμβολιασμό στη χώρα του σε οκτάχρονο αγόρι, με πύον από το δάκτυλο κοριτσιού που είχε προσβληθεί από ευλογιά των αγελάδων. Το 1797 παρουσίασε τα αποτελέσματά του στη Βασιλική Ιατρική Εταιρεία, η οποία και τα απέρριψε. Αρνητική ήταν και η υποδοχή του βιβλίου του «Έρευνα των αιτιών και των αποτελεσμάτων της ευλογιάς της δαμάλεως, νόσου γνωστής υπό το όνομα δαμαλίτις» (1798). Ο Τζένερ γνώρισε την πολεμική, τη γελοιοποίηση, την απόρριψη και παρά την αφοσίωση στην έρευνά του, εγκατέλειψε την ιατρική το 1815. Την υστεροφημία που δεν απέκτησαν ο Τιμόνης και ο Πυλαρινός απέκτησε ο Τζένερ αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του (1823).

source

Η πρώτη Επιστημονική Εφαρμογή του εμβολιασμού 

wiki ita

wiki en