η γνήσια πατρίδα του ταμπάκου είναι η Αμερική. Το φυτό πήρε το όνομά του από τη νήσο Ταμπάγο, όπου πρώτα τον ανακάλυψαν οι Ισπανοί το 1520 και τον έφεραν στην Ευρώπη. Το γαλικό του όνομα Νικοτι-ανή οφείλεται κάποιον Γάλο πρέσβη, ονομάτι Ιωάννη Νικότιο (JeanNicot), που στάλθηκε στην πορτογαλική αυλή, όπου έμαθε το φυτό αυτό και από εκεί το έστει­λε στη βασίλισσα της Φράνσας Αικατερίναν την εκ των Μεδίκων. Έκτοτε η χρήση του απλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο και αποτέλεσε ένα από τα πιο αξιόλογα εμπορικά αντικείμενα τόσο στις Δυτικές Ινδίες όσο και στην Ευρώπη. Αυτός ανα­πτύσσεται ιδιαίτερα στις θερμές χώρες της Αμερικής και της Ασίας, αλά ευδοκιμεί και στα εύκρατα κλίματα. Σήμερα αναπτύσσεται και στην Ευρώπη και μάλιστα στη Φράνσα, τη Γερμανία και την Ουγαρία. Δύο είναι τα κυρίοτερα είδη ταμπά­κου: ο Βιργίνιος ταμπάκος, από τη Βιργινία των Δυτικών Ινδιών και ο Ασιατικός, πατρίδα του οποίου είναι η Ασία. Όμως αυτός καλιεργείται στην Τουρκία και στην Ουγαρία και ονομάζεται τουρκικός ταμπάκος. Και τα δύο είδη αποδίδουν τα αυτά προϊόντα, δηλαδή ταμπάκον και καπνόν, τα οποία ετοιμάζονται από τα ξηραι-νόμενα φύλα του φυτού. Η καλιέργεια και η κατασκευή του ταμπάκου γίνεται μάλιστα κατά τον εξής τρόπο: Αφού τα πράσινα φύλα αυξηθούν και ωριμάσουν σε συγκεκριμένο βαθμό και αρχίσουν να γίνονται πυρόχρωμα, τα μαδούν και τα συσσωρεύουν δια να εξαφθούν και να συγκαούν. Μετά τα αρμαθιάζουν σε λεπτά σχοινιά, τα στεγνώνουν σε τόπο σκιερό και τα πουλούν με το κεντηνάρι στα τα-μπακουργεία. Εκεί χωρίζονται σε διάφορα είδη και τυγχάνουν επεξεργασίας. Και ή τα τυλίγουν σαν σχοινί ή τα λιανίζουν για το κάπνισμα είτε τα αλέθουν για ταμπά­κο της μύτης. Οι πολυποίκιλοι και διάφοροι τρόποι μίξης των ταμπακόφυλων των διαφόρων τόπων, της διαίρεσης σε είδη, η ποικιλία της εργασίας, της ενζυμώσεως, του τυλίγματος και της ετοιμασίας γεννούν την πολυποικιλία του ταμπάκου και του καπνού. Κάθε τόπος τα κατασκευάζει με τρόπο διαφορετικό και σε πολά βα­σίλεια αποτελούν αξιόλογο αντικείμενο εμπορίου και πολιτικών εισοδημάτων.