ανήκει στα φαρμακερά φυτά. Είναι δένδρο της Ιαπωνίας και της Αρκτικής Αμερικής (Βορείου Αμερικής) και το ύψος του φτάνει τα 15-20 πόδια. Τα φύλα του είναι μακριά, οξυκατάληκτα, φυτρωμένα σαν φτερά και ο μίσχος τους λευκοκκόκινος. Το φθινόπωρο γίνονται όλα υποκόκκινα και μα­δούν. Τα κοκκινοκίτρινα άνθη του εμφανίζονται τον Ιούλιο και γεννούν κόκκους κί­τρινους. Το φυτό αυτό αναπτύσσεται και στους υπαίθριους τόπους της Γερμανίας. Δεν ευδοκιμεί όμως όπως το προηγούμενο ούτε αντέχει τους τραχείς χειμώνες ούτε πληθύνεται λόγω της φαρμακερής του ιδιότητας, αλά διατηρείται ως επί το πλεί­στον στους βοτανικούς κήπους. Η φαρμακερή του δύναμη είναι δραστικότερη του προηγουμένου. Διότι τις θερμές μέρες του θέρους οι αναθυμιάσεις του προξενούν κίνδυνο σε απόσταση 8-10 ποδών, ενώ η αφή του είναι μάλον επιβλαβέστερη. Μάλιστα πρέπει να προφυλάσσεται ο άνθρωπος από τον κάτω από τη φλούδα του ευρισκόμενο λευκό δυσώδη και γαλακτώδη χυμό, διότι προξενεί δριμυτάτες φουσκαλίδες και οιδήματα που συχνά παραμένουν ανίατα. Πολύ επικινδυνότερο γίνεται όταν καεί στη φωτιά. Διότι κάποιοι ρίχνοντάς το από απειρία στη φωτιά στάθηκαν δίπλα του και γρήγορα όλο τους το σώμα πρήσθηκε ώστε, αν δεν τους παρέχονταν αμέσως ιατρική βοήθεια, υπήρχε κίνδυνος να πεθάνουν. Η φαρμακερή του ιδιότητα δεν βλάπτει όμως όλους τους ανθρώπους, διότι έχουμε παραδείγματα κάποιων οι οποίοι μπόρεσαν να το ψηλαφήσουν χωρίς να υποστούν βλάβη. Οι Ιάπωνες παρασκευάζουν από αυτό ένα ωραίο βερνίκι.