τα σώματα που όταν πλήττονται δη­μιουργούν ψόφο (ήχο). Αυτό συμβαίνει στα πυκνά, σκληρά, ελαστικά σώματα, όπως ο χαλκός, ο σίδηρος, ο κασσίτερος, ο ορείχαλκος, ο χρυσός, ο άργυρος, τα ξηρά και πυκνά ξύλα, οι ύαλοι, οι λίθοι, οι χορδές, τα νεύρα και άλα, των οποίων τα μέρη εύκολα κινούνται, τινάσσονται, πάλονται και η δόνησή τους διαρκεί. Ο ψόφος δεν προέρχεται από την κίνηση όλου του σώματος, αλά από τον παλμό, τη δόνηση και τον τιναγμό των μεριδίων του. Κατά τους διαφόρους τιναγμούς, κινούμενος ο αέρας με διαφορετικό τρόπο, δημιουργεί ειδικούς ήχους, που έχουν ιδιαίτερα ονόματα. Καλείται έτσι ο ήχος βόμβος, κτύπος, φλοίσβος, ροίζος, δούπος πάταγος, κλαγή, φωνή, συριγμός, μυκασμός ή μύκημα, βρόμος ή βρυγμός, υλακή, ωρύωμα ή χρεμετισμός.