κλάδος της φιλοσοφίας που εξετάζει τις δια­βατικές αρχές του κατ’ αίσθησιν αρέσκοντος και των αισθηματικών κρίσεων που απορρέουν από αυτό, ερευνώντας τις ιδιότητες των πραγμάτων, οι οποίες κατά την μαρτυρία της συνειδήσεως του καθενός προκαλούν αισθηματική ευαρέστηση και ζητούν το λόγο, για τον οποίο δημιουργούν τέτοια προσβολή στην ψυχή. Τις έν­νοιες των ιδιοτήτων αυτών ονομάζουμε αισθητικές ιδέες, επειδή ο Λόγος, ο οποίος είναι η δύναμη των ιδεών ενεργεί κατά ιδιαίτερο τρόπο στην αντίληψη των ιδεών αυτών. Τις δε επί των ιδεών αυτών στηριζόμενες κρίσεις ονομάζουμε αισθηματικές κρίσεις. Πρώτες αισθηματικές ιδέες είναι του κάλους και του ύψους. Δεύτερες όσες είτε κατά διάφορους βαθμούς παριστάνουν το κάλος και το ύψος είτε είναι σύνθετες και ανάμικτες από αυτές τις δύο ή είναι εκ διαμέτρου αντίθετες, όπως η ιδέα του αισχρού και ταπεινού.