έτσι ονομάζει ο λαός πολ­λά είδη ξηρών θαλασσίων όνων, τα οποία αποτελούν αξιολογότατο εμπορικό εί­δος και τροφή πολών ανθρώπων. Τα γνωστότατα μεταξύ αυτών είναι ο ονίσκος ή καβελιάος, ο κυρίως θαλάσσιος όνος, ο επίπεδος πλευρονήκτης και ο αιγιαλίτης. Μεγαλύτερος είναι ο ονίσκος, μήκους 3 ποδών, πλάτους 6-9 οκάδων. Ζει στον Ωκεανό, ποτέ δεν μπαίνει σε αβαθείς ποταμούς και ως επί το πλείστον βρίσκεται στα αρκτικά πελάγη του δικού μας ημισφαιρίου (Βορείου), στους αιγιαλούς της Νορβεγίας (Νορβηγίας), της Ισλανδίας, των Ορκάδων Νήσων. Επίσης στην Αρ­κτική Αμερική, στον αμμόλοφο της Νέας Γης και κοντά στη Νέα Σκωτία. Αυτός τρέφει όλη την Ισλανδία και φέρει κατ’ έτος πολές χιλιάδες τάληρα, αποτελώντας προ πάντων για την Αγλία και τη Φράνσα μια ανεξάντλητη πηγή πλούτου. Οι καβελιάοι αλιεύονται με άγιστρα δολωμένα με χερρίγες (ρέγες), σκόμβρους, κα­ραβίδες, κ.λπ Ευθύς μόλις ο καβελιάος πιαστεί, κόβουν την κεφαλή του, βγάζουν τα εντόσθια και το ραχοκόκκαλο του, μετά τον κρεμούν σε ράβδους και ξηραίνεται στον αέρα ή παστώνεται σε βαρέλια είτε παστώνεται και ξηραίνεται ταυτοχρόνως στον αέρα. Αναλόγως με την προετοιμασία, ο καβελιάος (νωπός βακαλάος) λαμ­βάνει τις εξής ονομασίες: ο ανάλατος και ξηρός ονομάζεται στοκοφίσι (stockfsh, ξηρός βακαλάος), ο παστωμένος λαππερδών και ο αλατισμένος στυγνός βραχόψαρο. Από τα εντόσθιά του συλέγουν το οξύγιον, ενώ τα αυγά του τα βάζουν σε βαρελάκια και τα πωλούν στους Ολανδούς και τους Φρανσέζους. (σημ.: βακαλά­ος νωπός - ξηρός.)