μια κρίση που προφέρουμε μπορεί να περικλείει συμπτυγμένη μία άλη που δεν προφέρουμε. Αν πούμε ότι ένα σώμα είναι βαρύ, λέμε με συμπτυγμένο τρόπο ότι αν δεν το υποβαστά κάποιος, αυτός πέφτει. Όταν λοιπόν μια δεύτερη κρίση περικλείεται έτσι μέσα σε μια άλη, μπορεί κάποιος να την προφέρει ως ένα παρεπόμενον της πρώτης και γι’ αυτό το λόγο λέμε ότι είναι ακολουθία εκείνης. Άρα όταν κάνουμε έναν συλογισμό, άλο δεν κάνουμε παρά να προφέρουμε δύο κρίσεις αυτού του είδους. Δεν υπάρχουν επομένως παρά αισθήματα στους συλογισμούς μας καθώς και στις κρίσεις μας. Οι Φρανσέζοι το δηλώνουν με τον όρο raisonement, ενώ ο Αριστοτέλης στο Περί Ψυχής δηλώνει με τον όρο με τη λέξη διάνοια και διανοητικόν.